Zwykłe miasto. Socjologia dla architektów (i odwrotnie)

Chcemy, żeby miasta były jakieś- kreatywne, inteligentne, zrównoważone czy odporne. Wymyślamy im hasła i przymiotniki. Robimy to, by uczynić je atrakcyjniejszymi, wpisać w ramę uzasadniającą określone działania, móc tkać opowieści, które pomogą mobilizować wysiłki na rzecz jakiegoś celu. Podczas ostatniego spotkania w cyklu zastanowimy się nad ryzykami wpisanymi w myślenie o mieście za pomocą przymiotników. Prowokacyjnie, spróbujemy pomarzyć o mieście zwykłym, o mieście po prostu. Jedno duże hasło zastąpimy alfabetem mniejszych słów, pomocnych w rozumieniu tego, co się w takich przestrzeniach dzieje. Podsumowując nasz cykl w ten sposób, powrócę do projektu Niewidzialne Miasto, który przewijał się w jego trakcie kilkukrotnie. Wspólnie z Państwem postaram się zrozumieć i wyjaśnić dlaczego tak nas nawiedza, choć mija już dziesięć lat od jego rozpoczęcia. Na ile z prozaicznych działań zwykłych mieszkańców, którzy własnoręcznie dopasowują miasto do swoich potrzeb i pragnień wywieść można wrażliwość i etykę zwykłego miasta?